Αδιάφορες σχέσεις, αδιάφορη ζωή

Πάμε πίσω… Ναι πολύ πίσω… Θυμάσαι πως διάλεξες τον πρώτο σου κολλητό φίλο, ή την πρώτη φορά που ερωτεύτηκες στο σχολείο; Φαντάζομαι ότι η επιλογή σου έγινε ενστικτωδώς. Είδες, ένιωσες και επέλεξες. Διάλεξες κάποιον ο οποίος σε έκανε να νιώθεις ζωντανός και σε έκανε να περνάς όμορφα. Οι αμοιβαίες σχέσεις από ψυχική επιλογή είναι και οι ουσιαστικές σχέσεις ζωής. Τώρα γιατί αυτό να αλλάξει;
Ακούω πολύ συχνά και από τα δύο φύλα για το πόσο αδιάφορα και χλιαρά είναι στην σχέση τους, και πως παρά το γεγονός αυτό παραμένουν σε αυτήν την σχέση. Δεν μιλώ για τον έρωτα ο οποίος ευτυχώς ή δυστυχώς δεν ζει για πάντα, αλλά για την συμβατική σχέση που προτιμάται έναντι της μοναχικής διαδρομής.

Δυστυχώς πολλοί άνθρωποι επιμένουν να ζουν με κάποιον για τον οποίο δεν νιώθουν πολλά. Πολλοί μάλιστα θέλουν να πιστεύουν ότι είναι σε αυτήν την σχέση ή γάμο επειδή αγαπούν τον σύντροφο τους. Όταν όμως τους ρωτήσεις πως εκφράζουν την αγάπη τους δεν έχουν και πολύ πειστικές απαντήσεις να σου δώσουν. Δεν μιλούν για ενθάρρυνση, δεν μιλούν για σεβασμό, δεν μιλούν για εμπιστοσύνη, μιλούν για αντοχή στις δυσκολίες της καθημερινότητας ή για συνήθειες.

Οι άνθρωποι έχουμε την ανάγκη να νιώθουμε ζωντανοί, να μπαίνουμε στο σπίτι μας και να θέλουμε να αντικρίσουμε τον άνθρωπο μας. Έχουμε την ανάγκη να είμαστε με κάποιον που μας βοηθά να εξελιχθούμε, που μας κάνει να χαμογελάμε και να είμαστε ο εαυτός μας. Γιατί όμως κάποιοι φοβούνται λιγότερο την μοναξιά μαζί από την μοναξιά χώρια;

Τι είναι αυτό που σε κάνει να θες να γυρίζεις πλάτη στον άλλον όταν είστε μαζί, να μην θες να του μιλήσεις, να πλήττεις μέσα σου αλλά παρόλα αυτά να μένεις μαζί του; Εδώ συνήθως συναντάμε απαντήσεις όπως είναι τα παιδιά του ζευγαριού, οικονομικούς λόγους, φοβίες, θέματα υγείας, ή συν-εξαρτητικές και τοξικές καταστάσεις.

Επίσης είναι εντελώς διαφορετικό όταν μιλάμε για μια σχέση που ξεκίνησε αδιάφορα ή εάν μιλάμε για μια σχέση η οποία με τον καιρό έγινε αδιάφορη. Η δεύτερη κατηγορία έχει πολλές ελπίδες, η πρώτη όμως όχι.
Συνήθως μπορώ να πω, πως οι λόγοι που δύο άνθρωποι μένουν μαζί ενώ δεν έχουν ουσιαστική σχέση συνήθως δεν είναι αυτοί που αναφέρουν, αλλά ο φόβος της μοναξιάς.

Εσύ τελικά τι επιλέγεις;

Να μην έχεις κάποιον-α να μιλήσεις ή να μην θες να μιλάς στον άνθρωπο που είναι δίπλα σου;
Να γυρίζεις πλάτη στον-η σύντροφο σου στο κρεβάτι ή να κοιμάσαι μόνος-η;
Να μην θες να κοιτάς τον άλλον άνθρωπο στα μάτια ή να κοιτάς τα δικά σου στον καθρέφτη;
Είναι επιλογή σου… Ο χρόνος περνάει και δεν περιμένει κανέναν!
Γιατί όμως κάνουμε σχέσεις που ξεκινούν από την αρχή κάπως αδιάφορα;

Δυστυχώς τα στερεότυπα της κοινωνίας τα οποία επηρεάζουν πολύ και τα δύο φύλα, πολλές φορές μας οδηγούν σε συμβατικές καταστάσεις, με σκοπό ενδόμυχα να θέλουμε να ευχαριστήσουμε τους γονείς μας ή τον κύκλο μας, να προτιμούμε να είμαστε με κάποιον για να μην απαντάμε σε αδιάκριτες ερωτήσεις ή να φοβόμαστε πως θα νιώσουμε μόνοι καθώς οι «άλλοι» έχουν βρει το ταίρι τους και εμείς ακόμα έχουμε μείνει «πίσω». Είναι πολλοί λίγοι οι άνθρωποι οι οποίοι ακούν προσεκτικά την εσωτερική τους φωνή και δεν φοβούνται να είναι μόνοι τους. Μιλάμε για ανθρώπους με πολύ συγκροτημένο δυνατό εσωτερικό πυρήνα, που σέβονται τα θέλω τους, που έχουν επαφή με τα συναισθήματα τους, που στηρίζουν τις επιλογές τους. Οι άνθρωποι αυτοί δεν κάνουν «θόρυβο», και έχουν μια ήρεμη δύναμη. Θέλει σεβασμό, ειλικρίνεια και αγάπη για τον εαυτό σου για να μπορέσεις να επιλέξεις ψυχικά και όχι συμβατικά. Είναι επιλογή η αγάπη για τον εαυτό!

Επιλέγουμε ανθρώπους για να ζούμε πιο όμορφα, από ότι πριν. Όχι για να φτιάξουμε την ζωή μας, ούτε για να καλύψουμε τα κενά μας. Έτσι κάναμε και όταν ήμασταν μικρά παιδιά. Μόνο έτσι μπορούμε να πορευτούμε παράλληλα και μαζί, και μόνο έτσι μπορούμε να αγαπήσουμε και να δημιουργήσουμε καθαρούς δεσμούς με άλλους ανθρώπους.

Εκτός από τον φόβο της μοναξιάς ένα άλλο θέμα το οποίο σχετίζεται με την επιλογή μιας συμβατικής σχέσης είναι ο φόβος του «να μην πληγωθώ». Είναι κάτι το οποίο ακούω πολύ συχνά στις συνεδρίες αλλά και στην κοινωνική μου ζωή. Επιλέγω δηλαδή συνειδητά να μην νιώθω και πολλά ώστε να είμαι ασφαλής.

Ο κάθε συνδυασμός ανθρώπων, είναι μοναδικός. Πολλές φορές τείνουμε να σκηνοθετούμε ένα σενάριο πριν γίνει ή να το προκαλούμε να γίνει ασυνείδητα, επειδή μας είναι γνώριμο. Για παράδειγμα εάν κάποιος έχει βιώσει ψυχικό πόνο από μια σχέση θεωρεί σχεδόν δεδομένο ότι οι σχέσεις πρέπει να περάσουν από αυτό το στάδιο και έτσι αναπαράγουν το ίδιο μοτίβο και στις επόμενες με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να επιλέγουν κάτι «ήρεμο και βαρετό» μεν, αλλά «ακίνδυνο» δε. Αυτά είναι τα λεγόμενα δυσλειτουργικά μοτίβα, τα οποία δεν είναι αληθινά σε όλες τις περιπτώσεις.

Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, ακούστε το ένστικτό σας, έχετε ψηλά την αξία του εαυτού σας και κοιτάξτε τους άλλους στα μάτια.